Nereye Baksam Yokum !
Güneş batarken gece olunca neyi düşünüyorsan sende o eksiktir.
Güneş batarken de gece yarısı da sabahın nurunda da öğle sıcağında da kendimi düşünürken buluyorum bazen.
Biliyorum ben bende çok eksiğim…
O kadar eksiğim ki, kendimi bulamadığım gibi, kendimi tanıyamıyorum..
Her şeyim değişti 2-3 senede, beni ne hale getirdiniz diye bağırmak istiyorum herkese.
Bu tek başıma benim suçum değil.
Delirmek benim seçimim de değildi üstelik..
Nereye baksam yokum..
Kimsede de kalmamış hiçbir hatrım.
Sanki batılım ve bana inanan çok az kişi kalmış gibi.
Bunu söylemek o kadar zor ki, kimsenin yanında olmaması zor..
Beni o kadar anlamamışlar ki..
Vazgeçmişim her ne varsa.
Sokak sokak her gece kendimi arıyorum.
Eksiğim kendimde ben.
Bunu ne kadar yazsam içimi soğutamam.
Beni kaybedenlerden alamadığım hıncımı kelimelerden alıyorum.
Utanıyorum.
Zamanın tozunu eski bir kitaptan üflemiş gibi.
Kalbimi açmaya korkuyorum..
Kimseye bahsetmiyorum bir kalbim olduğundan.
O kadar kırmışlar ki, korkuyorum parçalarını da kırarlar diye…
Kül olmuş ne kadar kağıt varsa hepsinde adım var, biliyorum.
Ben böyle böyle kaybettim kendimi.
Kağıtlara anlatarak kaybettim aklımı.
Kelimeleri saçma cümlelerde harcayarak rahatlamak istedim.
Olmadı.
Ben ne kadar içimi soğutmak istesem, o kadar yandı..
İçim yandıkça üşüdü ellerim.
Ağladım sonra.
Yanaklarım ısınırdı sokaklarda kendimi ararken..
Ağladım yine.
Ellerim ısınırdı göz yaşlarımın buharında.
Ağladım hep..
Kimse görmesin diye, kolumun arkasına sildim göz yaşlarımı.
Sonra her şeyi, kazaklarımın kollarıyla geriye ittim tüm yaşlarla..
Ve yine kendimi bulamadım.
Kimsesiz gecelerime, kendimsiz devam ettim hep..
Ama umut var..
Bulacağım kendimi.
Derin // Kendim’ce
Yorum yaz