İçimi Gömmeye Geldim

HİÇ..

Toprakları savuracağım içimin ölü yüzüne, kefenlemeden, yıkamadan gömeceğim.

Hayallerimde İzin Var’dı

Saat 01:28

Neden ve nasıl oldu da konu buralara geldi, bilmiyorum.

Ama konu ilk defa benim. Kendim de inanamıyorum buna, bilseniz. Kendime zaman ayırmayalı, kendimle konuşmayalı o kadar uzun zaman olmuş ki, zamanın içinde kaybolmak kadar kötü bir his yokmuş meğer.

Tüm beceriksizliğimle, ölmüş içimi gömmeye geldim.

Toprakları savuracağım içimin ölü yüzüne, kefenlemeden, yıkamadan gömeceğim.

İçim köz.
***
02:00

Beceremedim.

Olmadı. Ne gömebildim, ne kıyabildim.

İçimin ölü yüzüne bakıp da ağladım.

Sarıldım kendime sonra, alelade bir sarılma değil bu..

Bilenler bilir utanarak sarıldım, yıprattığım her yanına baktım içimin.

Ağlattığım, kanattığım günlere döne döne sarıldım.

Uyutmaya çalıştım kendimi kendimle, olmadı.

Yaralarımı saklayamadım kendimden.

Utandım, öyle utandım ki kendime bakamadım.

İçim buz.
***

02:44

Kollarım öyle güçsüz ki, ayaklarım titriyor bazen.

Yüzleşme bu muydu acaba?

Yoruldum ve yaşlandım da.

Olgunlaştım oysa içimde öyle yaramaz bir çocuk vardı ki.

O da ölmüş..

İçimle ağladık.

Ölen çocukluğuma,
bıraktığı çığlıklara,
somurtmayı bilmez yüzünü,
hatırladıkça ağladık.

Sonra onu benim öldürdüğümü hatırladım.

Hayat beni, ben içimdeki çocuğu öldürdüm.

Annem geldi aklıma sonra, ağlamaktan vazgeçtim.
Ağlarsam üzülür o.

İçime sus payı olarak, yeni umutlar verdim.

Şşş..

Geçecek.

Bahçemize bahar gelecek, güleceğiz dedim..

**

Yalan söyledim.
En sevdiğim şeydir yalan söylemek.

Kendime yaptığım en büyük iyiliklerde belki de, bu kadar çok yalan söylemeseydim kendime.

Pes edip içimdeki çocuk gibi ölecektim.
İçim kar.

Böyle saçma bir içe çöküş de burada dursun istedim.

Sebepsiz.
İyi geceler karlı içim.

Derin / Karlı İçim