Anne Diye Ağlayan Annesiz Çocuklardık

Uzun,karanlık bir koridor.
Çocuk ağlama sesleri geliyordu kulaklarıma dört bi yandan.
Evet yürüdükçe tanıyordum bu soğukluğu.
Bu soğuk mermerleri hatırlıyordum.
Bir kapıdan içeri girdim.
Ranzalar.
Kıyılarında köşelerinde anne yazan ranzalar.
Biri bana aitti biliyordum.
Yuva diyolardı buraya.
Ne yuva ama ..
Bir gece yan ranzadaki arkadaşım hastalanmıştı anne diye ağlamıştı da duyan olmamıştı.
Gündüzleri okula gidiyorduk.
Öğretmenler herşeyi anlatıyordu da neden sevilmediğimizi anlatamıyordu.
Zaten çoktan sormaktan vazgeçmiştik.
Oyunlar oynuyoduk,gülüyorduk ama hiç tam olamadan.
Düşünce ağlamadan.
Dizimiz kanayınca umursamadan.
Ölüm.
Arkadaşlarım hep bunu düşünürlerdi.
Annelerinin öldüğünü,babalarının da öldüğünü.
Ölüm iyidi en azından istenmediğini,sevilmediğini yüzüne vurmuyordu.
Bir gün Asya çok ağlamıştı pencere de.

Zihinlerinizdeki Cam Tavanları Kaldırın

Devamı için  >>>>>>>>>

Yüreğine , kalemine hayran olduğum duygularını okuyana çok güzel aktarabilen ,

okuduğunuz yazının içine alabilen, yazıyı içinizde yaşatan , içeriği ile kafanızda ,

yaşamınızda yepyeni ufuklar açan , sizi düşündüren , düşünmeye zorlayan , bu güzel kalemin yazılarını zaman zaman burada paylaşacağım .

Okuyun onu mutlaka okuyun , hayatı anlamsız buluyorsanız , tatsız buluyorsanız ,

hiç bir şey size zevk vermiyorsa  “O’nu” okuyun istedim ,

Acılara gülmeyi , güçlü olmayı , hayatın gerçeklerini böylesine doğal , sade, acitasyona kaçmadan , duygu sömürüsü yapmadan , sadelikle karşınıza getiren

bu güzel kalemi okuyun istedim 🙂