kimsesiz çocuklar

Bana ne olmak istersin diye sorsalar. Şüphesiz “çare” derim. Öyle ki, çaresizliğin bile çaresi olmak isterdim. Bu kadar acıya, bu kadar özleme çare olmak isterdim. Çaresizlik nedir ben bugün o..

Uzun,karanlık bir koridor. Çocuk ağlama sesleri geliyordu kulaklarıma dört bi yandan. Evet yürüdükçe tanıyordum bu soğukluğu. Bu soğuk mermerleri hatırlıyordum. Bir kapıdan içeri girdim. Ranzalar. Kıyılarında köşelerinde anne yazan ranzalar...