Ağla Doya Doya Ağla ,Ben Yanındayım

Ruhum Nar Ağacında

“Seni dinliyorum..İstediğin kadar ağla” demedi hiç kimse.. Benim ağlayabileceğim gelmedi kimsenin aklına , hatta üzülebileceğim, ara sıra kırılabileceğim. Öyle sert ve öyle kalın duvarlarım vardı ki , her hangi bir şeyin o duvarları aşıp beni incitebileceği kimsenin aklına gelmedi.

Oysa üzüldüm ben , kırıldım oysa …incindim .

Anlaşılır dedim , anlarlar dedim , anlamışlardır dedim … Anlamadılar .

Ağladığım gözlerimden bellidir dedim , saklamadım hiç gözlerimi , belki kızarmıştır , belki hala gözlerimde kalan bi kaç damla su belli oluyordur anlarlar dedim …Anlamadılar .

Konuşurken sesim titredi  kelimeler takıldı boğazıma , yutkundum , çok yutkundum , hep yutkundum , sorarlar dedim … Sormadılar .

Elimi uzattığımda buz gibiydi ellerim ” Aaa bu havada üşünür mü ? ” dediler , ” Sen de ne çok üşüyosun ” dediler , neden kanın çekilmiş ? neden canın buz gibi demediler .

Anlatmak istesem işleri vardı , dertleri vardı , kafaları çok doluydu , çok üzgündüler , çok neşeliydiler , çok kalabalıktılar, çok meşgulduler , ya yarıda kaldı anlattığım ya da hiç başlamadım . Onlar da sormadı zaten.

Yanındayım dediler ..değildiler ,

dinliyorum dediler ..dinlemediler ,

anlıyorum dediler ..anlamadılar

Ağla doya doya ağla , anlat demedi hiç kimse , ben de doya doya ağlamadım , yarım kaldı ağlamalarım.

Ben “paspasın altındaki anahtardım”

Kolay kolay kırılmaz anahtarlar , gerektikçe işe yarar sadece.

Bir de kaybolurlar bazen sessizce ..

Olsun çilingirler niye var ? Yenisi bulunur nasıl olsa , en kötü ihtimal kilit değiştirilir .

Ağlamak isterdim sebepsizce , bütün birikmişlere , “ağla ben yanındayım , doya doya ağla” deseydi biri samimice .

Hazan