Aslında bugün ben kadınlarla ilgili bir yazı kaleme almak istemiştim. Kadınların pireleşmelerini ve makus kaderlerine boyun eğdiklerini ve her zaman öğrenilmiş bir çaresizlik içerisinde olduklarından bahsedecektim. Ama baktım kalbim kırık..
İnsan olmanın en kötü yanı da insan görünümlü yaratıklara gösterdiğimiz sabırdır. Öyle sabrederiz ki zıvanadan çıkmış gibi. Hak etmediklerini bile bile, manyak gibi sabrederiz. Neden ? Biz insanız değil mi?..
Başkasında unutulan bir nesne gibi hissederiz bazen. Çok önemli de olsak unutulmuşuzdur. Ve sonra zaten vazgeçiliriz. İnsan bir kere unutursa bir daha bağlanamaz. Bir ip koptuğunda uçlarını birleştirip tekrar bağlarsın...